سادگى

من ادم ساده ایم..از اونایی که از کنارشون رد میشى میگى طرف چه خوشحاله!(اینو هم با درصدى فحش مخفى میگیش!)

که تنهایی اواز میخونند ،بلند میخندند،یهو میبینى تو پیاده رو نشستند و هم قد بچه ها شدند و باهاشون بازى مى کنند..که اگه یهو تو مترو چشمتون بهش بیفته یک لبخند گل و گشاد تحویلتون میده...

از اونایی که با بوى بهار مست میشوند..

شاید هم عاشقم..عاشقِ   هر دمى که میاد و میره...تو بدترین شرایط هم چیزى براى دوست داشتن پیدا میکنم..

اما یک وقت هایی از همیشه عاشق ترم...

یک وقت هایی هست که انگار زمین و زمان دم گوشم اواز میخونه...

انگار دنیا هم با من میخنده..

اون وقت ها...وقت هاییه که سفر میکنم..که دل میدم به طبیعتِ  رها وجارى میشم تو لحظه...

هر دم انگار از نو عاشق میشم...و باز از نو...

و از اون بهترش اینه که ادم هایى که دل میدهند به جاده و سفر همشون مزه ى عشق و سادگى رو بلدند..اینجورى میشه که یهو به خودت میاى و میبینى بین ادم هایی هستى که از جنس خودتند..که از جنس لبخندند..

و چى بهتر از این...که فکر کنى قبیله ى خودتو پیدا کردى:)

من گم شده بودم و خودم رو اینجورى پیدا کردم...

هر کى یه جایی خودشو و عشقشو پیدا میکنه...اما اگه شما هم عشقتون از جنس سفر و طبیعته به من بگید و بیاید به ما بپویوندید که بزنیم به جاده و رها باشیم:)